20
yaşındayım.Çocukluktan, dünyayı heyecan perdesinden görmeyi yeni yeni
bırakıyorum ve etrafa bakıyorum.Gördüklerimse üzücü.Bana çaresizliği
hatırlatıyor ve hicap duyuruyor.
Utanç
duyuyorum.Gördüğüm duyduğum herşeyden.Görmemek için yere bakıyorum ve duymamak
için düşünüyorum.Düşündükçe nedenleri daha iyi anlıyorum ancak sonuca
varamıyorum çözüm üretemiyorum.Bundan çok utanıyorum.
Kantinde
sürekli maruz kaldığımız pankart ve afiş tacizine alıştık.Yüreğime dokunanı
kantine ve amfiye girip çıkarken -afişten nasibini almamış tek duvar olmadığı
için- tavandan sarkıtılan kürtçe bildirilerin altından geçmek ve çarpmamak için
başını eğmek zorunda kalmak.O afişleri yırtamadığım ayağımın altına alıp
çiğneyemediğim için çok utanıyorum.Özür dilerim.
Ana
koridorda kıçıkırık bir laptopda sesi hoparlöre verilmiş bangır bangır çalınan
kürtçe müziği susturamadığım laptopuda hoparlörüde yere çalıp parçalayamadığım,
önünde gerillalar gibi halay çeken iki kıza iki tokat vuramadığım için
utanıyorum.
Sempozyumda
hiç yoktan saldırı düzenleyen, kız arkadaşlarımı korkutan ağlatan, erkek
kardeşlerimi tehditle okula sokmayan topluluğa ses çıkaramadığım için
utanıyorum.18 Mart anma etkinliklerini basan yakan yıkan yağma eden soysuz
çapulcuları kovalayamadığımız için utanıyorum.
60 ve
70'lerde içinde terörist saklanan, rehine tutulan; polise, jandarmaya , askere
gözünü kırpmadan kurşun sıkan öğrencileri barındıran okulun bu faaliyetlerini
şu an direniş olarak yorumlayan, o ruha diriltmeye çalışıp o ruhla gurur duyan
öğrencilerin olduğu, tek bildiği içip gezmek olan bir nesilde olmaktan ve acizliğimden utanıyorum.
Allah
hepimizi, benim gibi düşünenleri affetsin.Okullarda binlerce arslan bir avuç
köpeğe karşı birleşip kükreyemediğimiz için.Tek kalıp sessiz kaldığımız için.
Diyor
ya Muhsin Yazıcıoğlu:
Allah
hepimizi affetsin, bu millet Türk milleti olamaz
Türk
milleti İslama bu kadar cahil kalamaz
...
Bu ne
düşmanlıktır kardeşim yazdıkça yüreğim kanıyor
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder